Ekzistas pluraj manieroj sperti sian esperantistecon. Ili dependas pli ofte de la cir­konstancoj ol de la personaj ka­pabloj, sed certe la individua inklino ludas gravan rolon. Ni kredas ke ĉiu esperantista sper­to estas interesa: ekde tiu kiu praktikas esperanton nur en la reto, ĝis tiu kiu partoprenas en kiel eble plej multe da aranĝoj jare.

Vivi pli intense kaj pli aŭ­tente kiel esperantisto signifas, laŭ ni, certagrade transformi sian personecon; sed nur parte temas pri riĉiĝo: je certa punkto oni vivas en du mondoj, la nor­mala aŭ ĝenerala socio, kaj aparta komunumo. Tiu komunumo ne havas religiajn aŭ etnajn komunajn trajtojn, sed ĝi estas iel diaspora, kaj trenas la homon en procezon de malasimiliĝo, malsociiĝo kom­pare kun la ĉirkaŭa nacia etno.
 
Ĉiu esperantista sperto ligiĝas al certa maniero konsideri la feno­menon "esperanto". Nia sperto instruis al ni ke ju pli longe, intense kaj in­time oni travivas espe­ranton kiel ĉiutagan, hejman kaj laboran lingvon – des pli mal­multe signifas la esprimoj "dua lin­gvo" aŭ "helpa lingvo". Ju pli multe esperantisto prak­tikas sian lingvon kaj fariĝas pensmaniere transnacia, des pli oni sentas sin ne nur ano de la tuta homaro, sed pre­cipe ano de diaspora lingva minoritato.
 
Inspiritaj de la Manifesto de Raŭmo, ni konceptas esperantistecon kvazaŭ la aparteno al mem elektita diaspora lingva minoritato, kaj esperanton kiel komunikilon, artan perilon kaj identigilon, nome lingvo de alternativa komunikado, pli ol internacia helplingvo.

Tra la paĝoj de Literatura Foiro gastis granda nombro de kontribuoj pri la temoj de esperanta identeco kaj esperanta popolo, ĉiam malfermite al aliaj vidpunktoj kaj en plena respekto de alies opinioj.

Legu pli ĉe La raŭma vojo.

Nia revuo ŝosis el junula elano, arbeto kiu havis tuj la saĝon grefti al si pli maturajn spertojn, en fekunda simbiozo. Hodiaŭ ĝia disbranĉiĝinta trunko montras, ke utopioj realiĝas, foje. Jam de pli ol kvindek jaroj niaj iamaj kaj nunaj kunlaborantoj atestadas la senvelkan elanon promocii originalan transnacian kulturon, esperantlingvan kaj alternativan.

LF kaj ĝia kooperativo ĉiam dediĉis sin al kleriĝo kaj klerigo per esperanto, ankaŭ danke al la starigo de seminarioj, kursoj kaj atelieroj. La plej imponaj rezultoj de nia laboro estis la akcepto en 1993, fare de PEN Internacia, de la Esperanta PEN-Centro, kaj la publikigo en 2015 de Historio de la esperanta literaturo (748 pp.), kunverkita de Carlo Minnaja kaj Giorgio Silfer.

Se vi volas partopreni nian idealismon, nian scivolemon pri ajna formo de kulturo, kaj precipe vi amas nian belan lingvon, LF estas via gazeto: ne rifuzu vian helpon al ĝi.
 

"Jen, Literatura Foiro estas via gazeto, karaj 'verdaj donkiĥotoj': ĝi esperas fariĝi forumo por viaj intervenoj, interkonatigi vin, krei novan ligilon en kultura etoso" (LF 1, junio 1970).

 
Legu pli ĉe Nia historio.

Mi legas LF, ĉar ĝi naskiĝis kiel organo de la itala skolo, sed iĝis ankaŭ la nura kerno por la tuta Esperanta literaturo.

• Clelia Conterno (1915-1984) – itala esperantistino kaj verkistino, dufoje gajninta la Belartajn Konkursojn.

Mi legas plej volonte, kaj serĉas en la kajero, artikolojn pri literatur- aŭ kultur-historio (speciale pri esperanta literaturo kaj kulturo), kaj verkojn de novaj aŭtoroj. Tio ĝenerale interesas min, kaj indas indiki, ke la kunlaborantoj kaj kontribuantoj de LF, en tiuj fakoj, estas elstare kompetentaj kaj riĉigaj por homo, kia mi estas, kiu pleje okupiĝas pri natursciencoj en sia vivo.

• Tazio Carlevaro (1945-) – svisa esperantisto, honora prezidanto de LF-koop kaj kunaŭtoro de Esperanto en Perspektivo (1974).

Mi legas LF, ĉar tra ĝiaj paĝoj blovas venteto de liberpensa originaleco, kiu maloftas en la Esperantlingva gazetaro.

• Michel Duc Goninaz (1933-2016) – franca esperantisto, ĉefredaktoro de Plena Ilustrita Vortaro (2002-2005).

Kial mi legas LF? Unue, ĉar ĝi estas foiro, kaj en foiro oni amuziĝas. Due, ĉar ĝi estas literatura. Estas litera turo. Kaj litera turo estas granda parto de mia vivo.

• André Cherpillod (1930-) – franca esperantisto, lingvisto, gramatikisto kaj volapukologo.

Mi ĉefe aprezas en LF la frutempecon de la literaturaj prezentoj kaj analizoj.

• Antonio De Salvo (1942-2021) – itala esperantisto, iama vicprezidanto de Itala E-Federacio kaj redaktoro de Itala Radio Internacia.

Mi legas LF, ne ĉar ĝi estas esperantista gazeto, sed ja kultura revuo en esperanto. Kaj tio jam klarigas multon.

• Jacques Le Puil (1940-) – franca esperantisto, ĉefredaktoro de La KancerKliniko kaj de Grand Dictionnaire Français-Espéranto.

Mi legas LF, ĉar ĝi estas la oficiala daŭriganto de Norda Prismo. Kaj kun plena merito.

• Vilho Setälä (1892-1985) – finna esperantisto, ĉefa gvidinto de la E-movado en Finnlando kaj iama prezidanto de E-Asocio de Finnlando.

Mi legas LF, ĉar mi ja kredas ke konscia aktivulo por la lingvo ne rajtas neglekti ĝian literaturon: reciproke interagas literaturo kaj la Esperanto-movado.

• Humphrey Tonkin (1939-) – brit-usona esperantisto, eksa prezidanto de TEJO kaj UEA, fondinto kaj unua ĉefredaktoro de Kontakto.

Mi legas LF, ĉar ĝi donas panoramon pri nia literaturo, kaj al nia literaturistoj atentan publikon.

• Claude Piron (1931-2008) – svisa esperantisto, lingvisto kaj psikologo, aŭtoro de La bona lingvo kaj Le défi des langues.

Ekde sia naskiĝo la regula kaj ŝatata vizito de LF vigligas mian rigardon al la esperanta aventuro beletra.

• Claude Gacond (1931-2024) – svisa esperantisto, fondinto de la Centro de Dokumentado kaj Esploro pri la Lingvo Internacia (CDELI) kaj kunfondinto de Kultura Centro Esperantista (KCE).

LF estas por mi pordo al alia mondo, la internacia literaturo.

• István Nemere (1944-2024) – hungara esperantisto kaj verkisto, trifoje gajninto de "La Verko de la Jaro" kaj iama prezidanto de Esperanta PEN-Centro.

Mi daŭre abonas LF pro tio, ke ĝi enhavas kutime sufiĉe da bonkvalitaj artikoloj, kiujn mi kun profito legas.

• Trevor Steele (1940-) – aŭstralia esperantisto kaj verkisto, iama Ĝenerala Direktoro de UEA kaj eksa membro de la Akademio de Esperanto.

Mi legas LF por plifirmigi mian intelektan ligon al esperanta kulturo, trovante en ĝi plurflankan estetikan kontentigon.

• Fabrizio Pennacchietti (1938-) – itala esperantisto kaj filologo, iama profesoro pri esperanto en la Universitato de Torino kaj prezidanto de la Itala Instituto de Esperanto.